حس ناشناخته...

گاهی باید خندید به افکار دیگران ویاحتی برخوردهای دیگران

این جا همیشه جایی برای خندیدن هس، که اندکی فک کنی

که میتوانی منصف باشی و زود دیگری را قضاوت نکنی!

پنجره راکه بازمیکنم زندگی با من حرف میزند! آری ؛پرندگان منتظر دانه

رامیگویم.خورشید اندکی به وسط آسمان آمده

روزهایم زیباتراز همیشه شده وگویا مفهومش امید وانرژی خدادادی اس

که ازنظر من_شادی بخش است

گاهی کلمات را گم میکنم اما بخوبی تصویر زنی را درآِینه میبینم که

اندکی گیسوانش سپید شدند

ومضحک ترازهرچیز، مردی که به او طعنه میزند وبهانه ای برای وفاداریش

میآورد...

ما دوتن دورییم بیشتراز هرآنچه که در تصورت میگنجد

ذات من مهربانیس که باهیچ چیز؛ عوض نمیشود ورنگش همیشه پررنگ

تراز همیشه

یاد بگیر کلماتت را خودت پیدا کنی نه اینکه سراغ نوشته های تکراری 

بروی...

معتقدم وقتی خودمان میتوانیم صحبت کنیم چرا بیدلیل از نوشته های

دیگران استفاده میکنیم.هرگز احساس شاعری مثل احساس شاعر دیگر

نیس!

حتی تفکرات وادای کلمات انسانها متفاوتند.

هیچ گاه نخواهی یافت که احساس چه میگوید!

گاهی باید خورد شوییم تا دیگری ودیگران را شناخت...